TUHAF GÜNLERDEYİZ

Kötülüğün günden güne artış gösterdiği zamanlardı.

Yanlış olan, yanlış giden bir şeyler vardı. Biliniyordu herkesçe, ama dile gelmiyordu çoğu kez.

Bir eksiklik, tuhaf bir noksanlık hissi sirayet etmişti insanlık âlemine. Ve bunu düzeltecek irade gücünü kendinde bulamıyordu Âdem’in oğulları, kızları.

Gülmek yürekten gelmiyordu, konuşmak yüzeyseldi, sıradanlığın esareti altındaki dünya yine de maskelerinden kurtulmayı tercih etmiyordu asla.

Sevginin ne olduğundan ziyade, ne olmaması gerektiği üzerinde duruluyor, bilinmezlik kaosunun dehlizlerinde bir kez daha ve belki de bin kez daha kaybolmayı yeğliyordu âlem.

Kötülük diye bir şey yok, diyor bazıları… İyiliğin yokluğu, iyiliğin eksikliği imiş güya kötülük zannedilen şey. Ve bunu diyerek suçu yine iyiliğe atıp sıyrılıyorlar işin içinden.

Tuhaf günlerdeyiz, biliyoruz, ama tam olarak tanımlayamıyor, ifade edemiyoruz, biliyoruz sadece…

Nedir kardeşim senin asıl derdin, ne istiyorsun diye sordular. Cevap verdim:

ASIL DERDİM 

Ben var isem ispat nerde

Sen çok isen eksik kimde

Cümle âlem yok hükmünde

Bilinmekti asıl derdim

Arayandır bulamayan

Kıyılandır kıyamayan

Zannedendir emin olan

Duyulmaktı asıl derdim

Sor bilgeye hakikati

Gör sendeki esareti

Var her şeyin kıyameti

Hay olmaktı asıl derdim

İçindeyim bir hayalin

Dışındayım bin gerçeğin

Bilmiyorum ben nerdeyim

Var olmaktı asıl derdim 

(#ErsoyARSLAN)